مقایسه یافته های حاصل از بررسی خون رسانی عضله قلب با روش thallium-۲۰۱ spect وcardiac mri جهت ارزیابی قابلیت حیات (viability) میوکارد بطن چپ در بیماران دارای سابقه انفارکتوس میوکارد همراه با بالا رفتن قطعه st (stemi)

سابقه و هدف: در صورت اثبات وجود بافت زیستا (viable) بعد از انفارکتوس قلبی، امکان بازگشت فعالیت میوکارد پس از ریواسکولاریزاسیون موفق وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش اسکن تالیوم و mri قلبی در تعیین قابلیت حیات (viability) میوکارد است. مواد و روش ها: مطالعه به صورت مقطعی در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران طی سال های 92- 1391 بر روی 17 بیمار با سابقه stemi انجام شد. علاوه بر انجام اسکن تالیوم، mri قلب با تزریق گادولینیوم انجام شد. جذب بیش از 50 درصد تالیوم بعد از 4 ساعت از زمان تزریق و نیز انهنسمنت تاخیری کم تر یا مساوی 50 درصد بعد از 10 دقیقه از زمان تزریق در mri در هر سگمان، به عنوان بافت زیستا در نظرگرفته شد. یافته ها: 289 سگمان در هر روش بررسی شد که 6/15 درصد از آن ها در اسکن تالیوم و 35 درصد از آن ها در mri، غیرقابل حیات گزارش شدند. در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس، توافق قابل توجهی بین یافته های دو روش مشاهده شد (k:0.653 و k:0.757 به ترتیب). استنتاج: میزان درصد میوکارد غیرقابل حیات (non-viable) در mri نسبت به اسکن تالیوم بالاتر گزارش شد و هم چنین توافق قابل توجهی بین یافته های mri و spect در تعیین قابلیت حیات میوکارد در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس مشاهده شد.